Κατερίνα Κωνσταντοπούλου
Έχετε ποτέ επισκεφτεί ένα μέρος που μοιάζει με καρτ ποστάλ; Αν πάτε στην όμορφη Ζαρούχλα, θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Το μικρό αυτό χωριό στην Αχαϊα, είναι ένας μικρός ανεξερεύνητος παράδεισος μόλις δύο ώρες από την Αθήνα. Το κόκκινο, πορτοκαλί, καφέ και πράσινο χρώμα των δέντρων συνυπάρχουν αρμονικά και σε περιτριγυρίζουν σε κάθε βήμα σου, τα μικρά πέτρινα σπιτάκια σε ταξιδεύουν αμέσως μακριά από την πόλη και η ευγένεια των κατοίκων πραγματικά σε κάνει να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε ένα τόπο δικό σου, στο χωριό σου, όπου έχεις πάει για να δεις τον παππού και την γιαγιά.
Οι μέρες που πέρασα στη Ζαρούχλα ξεκινούσαν και τελείωναν με βόλτες στον κεντρικό πεζόδρομο, εκεί που οι λίγες παραδοσιακές ταβέρνες και τα ζεστά café μου πρόσφεραν γωνιές ...απίστευτης χαλάρωσης και πάνω από όλα διασκέδασης. Δεν θα ξεχάσω το χωριάτικο λουκάνικο στην ταβέρνα «Παραδοσιακό», τα καλοψημένα παιδάκια στο «Πέτρινο», το χωριάτικο ψωμί στην ταβέρνα «Ύδατα Στυγός». Βέβαια, δεν γίνεται να πάς στην Ζαρούχλα και να μην κάνεις μία στάση για ζεστό καφέ στο jazz bar Ρέμα. Ακόμα ονειρεύομαι την μηλόπιτα που φτιάχνει με τα χεράκια της η ιδιοκτήτρια και που τα ολόκληρα μήλα λιώνουν στο στόμα. Πρέπει να εξομολογηθώ ότι και τις τρεις ημέρες όπου έμεινα εκεί, περνούσα κάθε μέρα για να φάω ένα κομμάτι. Να σας πω και ένα μικρό μυστικό;; Αν της το πείτε μία ημέρα νωρίτερα μπορεί να σας ετοιμάσει ένα δικό σας ταψάκι για να πάρετε μαζί σας... Πιστέψτε με αξίζει.
Όπως αξίζει να κάνετε και μία στάση από το «Πανέρι της Κατερίνας». Το όμορφο ξύλινο μαγαζάκι στο κεντρικό δρόμο. Εγώ προσωπικά αγόρασα χειροποίητες χυλοπίτες, γλυκό κουταλιού καρύδι και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο γλυκό τριαντάφυλλο.... το οποίο με κέρασε η κυρία Κατερίνα με ολόκληρα καρύδια που έσπαγε εκείνη την στιγμή μπροστά μου. Βέβαια, δεν συγκρίνεται με την βιολογική μαρμελάδα βατόμουρο του κ.Γιάννη Καλούμενου. Τον συνάντησα τυχαία, στο κιόσκι του, απέναντι ακριβώς από την καφετέρια «Αγορά» και αμέσως μόλις την δοκίμασα, αγόρασα 4 βαζάκια για να πάρω μαζί μου στην Αθήνα....
Περνώντας μέσα από τα δέντρα και τους καταρράκτες τα βήματα μου με οδήγησαν στον ιστορικό Πύργο της Ζαρούχλας. Εκεί, συνάντησα τον κύριο Κώστα, τον ιδιοκτήτη, από τον οποίο άκουσα με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία του Πύργου, η οποία μετρά 400 χρόνια. Κάθισε μαζί του και ζήτησε του να σου την διηγηθεί, πραγματικά είναι συναρπαστική και θα σε ταξιδέψει. Εγώ επωφελήθηκα από την καλοσύνη του και περιηγήθηκα στους ορόφους του αναπαλαιωμένου πολεμόπυργου... πολεμίστρες, πόρτα-καταπέλτης, ένα μεγάλο ξύλινο μοναστηριακό τραπέζι είναι κάποια από τα στοιχεία του Πύργου που έχουν διατηρηθεί και που θα σε μεταφέρουν σε μία άλλη εποχή.
Για το τέλος του ταξιδιού μου, φύλαγα το καλύτερο. Μία επίσκεψη, στην φημισμένη λίμνη Τσιβλού. Μόλις είκοσι λεπτά από την Ζαρούχλα, ανακάλυψα ένα τοπίο τόσο μαγευτικό που πραγματικά με έκανε να πιστεύω ότι βρίσκομαι στις Άλπεις. Κάθισα σε ένα βράχο στην άκρη της λίμνης και κοίταζα αυτή την ομορφιά του μέρους που γαλήνευε την ψυχή μου και δεν ήθελα να φύγω. Τα χρώματα, οι ήχοι, ο αέρας, η ηρεμία... με κρατούσαν καθηλωμένη. Όχι μόνο εμένα αλλά και όλους τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που αναζητούν μία γωνιά ηρεμίας σε αυτό το θαύμα της φύσης. Τελευταία στάση μου λίγο πριν την αναχώρηση για Αθήνα, η ταβέρνα ο «Παράδεισος»... φαγητό της γιαγιάς και κρασί του παππού στην πασίγνωστη ταβέρνα με θέα , τι άλλο; Την λίμνη. Α, μην ξεχάσω... στον δρόμο από την Τσιβλού για το μαγαζί, κάντε μία στάση στο κιόσκι του κ.Γιάννη. Ο γλυκύτατος «μελάς» όπως αποκαλεί τον εαυτό του θα σας δώσει να δοκιμάσετε μέλι αλλά και κεραλοιφή... που υπόσχεται θαύματα. ....
Ζεστή, παραδοσιακή, εκπληκτικής ομορφιάς, γαλήνια, αθώα...όλα αυτά είναι η «ανεξερεύνητη» Ζαρούχλα. Τι μου άρεσε όμως περισσότερο; Το γεγονός ότι ακόμα τουλάχιστον είναι για λίγους και ψαγμένους....
Η φημισμένη λίμνη Τσιβλού.
Το εσωτερικό του ιστορικού Πύργου της Ζαρούχλας.
Το μαγευτικό χωριό της Ζαρούχλας χιονισμένο.
Οι μέρες που πέρασα στη Ζαρούχλα ξεκινούσαν και τελείωναν με βόλτες στον κεντρικό πεζόδρομο, εκεί που οι λίγες παραδοσιακές ταβέρνες και τα ζεστά café μου πρόσφεραν γωνιές ...απίστευτης χαλάρωσης και πάνω από όλα διασκέδασης. Δεν θα ξεχάσω το χωριάτικο λουκάνικο στην ταβέρνα «Παραδοσιακό», τα καλοψημένα παιδάκια στο «Πέτρινο», το χωριάτικο ψωμί στην ταβέρνα «Ύδατα Στυγός». Βέβαια, δεν γίνεται να πάς στην Ζαρούχλα και να μην κάνεις μία στάση για ζεστό καφέ στο jazz bar Ρέμα. Ακόμα ονειρεύομαι την μηλόπιτα που φτιάχνει με τα χεράκια της η ιδιοκτήτρια και που τα ολόκληρα μήλα λιώνουν στο στόμα. Πρέπει να εξομολογηθώ ότι και τις τρεις ημέρες όπου έμεινα εκεί, περνούσα κάθε μέρα για να φάω ένα κομμάτι. Να σας πω και ένα μικρό μυστικό;; Αν της το πείτε μία ημέρα νωρίτερα μπορεί να σας ετοιμάσει ένα δικό σας ταψάκι για να πάρετε μαζί σας... Πιστέψτε με αξίζει.
Όπως αξίζει να κάνετε και μία στάση από το «Πανέρι της Κατερίνας». Το όμορφο ξύλινο μαγαζάκι στο κεντρικό δρόμο. Εγώ προσωπικά αγόρασα χειροποίητες χυλοπίτες, γλυκό κουταλιού καρύδι και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο γλυκό τριαντάφυλλο.... το οποίο με κέρασε η κυρία Κατερίνα με ολόκληρα καρύδια που έσπαγε εκείνη την στιγμή μπροστά μου. Βέβαια, δεν συγκρίνεται με την βιολογική μαρμελάδα βατόμουρο του κ.Γιάννη Καλούμενου. Τον συνάντησα τυχαία, στο κιόσκι του, απέναντι ακριβώς από την καφετέρια «Αγορά» και αμέσως μόλις την δοκίμασα, αγόρασα 4 βαζάκια για να πάρω μαζί μου στην Αθήνα....
Περνώντας μέσα από τα δέντρα και τους καταρράκτες τα βήματα μου με οδήγησαν στον ιστορικό Πύργο της Ζαρούχλας. Εκεί, συνάντησα τον κύριο Κώστα, τον ιδιοκτήτη, από τον οποίο άκουσα με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία του Πύργου, η οποία μετρά 400 χρόνια. Κάθισε μαζί του και ζήτησε του να σου την διηγηθεί, πραγματικά είναι συναρπαστική και θα σε ταξιδέψει. Εγώ επωφελήθηκα από την καλοσύνη του και περιηγήθηκα στους ορόφους του αναπαλαιωμένου πολεμόπυργου... πολεμίστρες, πόρτα-καταπέλτης, ένα μεγάλο ξύλινο μοναστηριακό τραπέζι είναι κάποια από τα στοιχεία του Πύργου που έχουν διατηρηθεί και που θα σε μεταφέρουν σε μία άλλη εποχή.
Για το τέλος του ταξιδιού μου, φύλαγα το καλύτερο. Μία επίσκεψη, στην φημισμένη λίμνη Τσιβλού. Μόλις είκοσι λεπτά από την Ζαρούχλα, ανακάλυψα ένα τοπίο τόσο μαγευτικό που πραγματικά με έκανε να πιστεύω ότι βρίσκομαι στις Άλπεις. Κάθισα σε ένα βράχο στην άκρη της λίμνης και κοίταζα αυτή την ομορφιά του μέρους που γαλήνευε την ψυχή μου και δεν ήθελα να φύγω. Τα χρώματα, οι ήχοι, ο αέρας, η ηρεμία... με κρατούσαν καθηλωμένη. Όχι μόνο εμένα αλλά και όλους τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που αναζητούν μία γωνιά ηρεμίας σε αυτό το θαύμα της φύσης. Τελευταία στάση μου λίγο πριν την αναχώρηση για Αθήνα, η ταβέρνα ο «Παράδεισος»... φαγητό της γιαγιάς και κρασί του παππού στην πασίγνωστη ταβέρνα με θέα , τι άλλο; Την λίμνη. Α, μην ξεχάσω... στον δρόμο από την Τσιβλού για το μαγαζί, κάντε μία στάση στο κιόσκι του κ.Γιάννη. Ο γλυκύτατος «μελάς» όπως αποκαλεί τον εαυτό του θα σας δώσει να δοκιμάσετε μέλι αλλά και κεραλοιφή... που υπόσχεται θαύματα. ....
Ζεστή, παραδοσιακή, εκπληκτικής ομορφιάς, γαλήνια, αθώα...όλα αυτά είναι η «ανεξερεύνητη» Ζαρούχλα. Τι μου άρεσε όμως περισσότερο; Το γεγονός ότι ακόμα τουλάχιστον είναι για λίγους και ψαγμένους....
Η φημισμένη λίμνη Τσιβλού.
Το εσωτερικό του ιστορικού Πύργου της Ζαρούχλας.
Το μαγευτικό χωριό της Ζαρούχλας χιονισμένο.
travelstyle.gr
